Είναι κάποιες στιγμές που θέλω να ουρλιάξω

Θα ήθελα να εκφράσω την θλίψη μου για την καθημερινότητα ενός τραγουδιστή.  Δυστυχώς οι απαιτήσεις τις μελέτης που χρειάζομαι δεν είναι τόσο πολύ χρονικές αλλά συναισθηματικές, είναι περισσότερο ψυχολογικές.  Εκεί έγκειται και το εμπόδιο μου.  Χρειάζεται απόλυτη αφοσίωση το τραγούδι, ηρεμία ψυχής, καθαρότητα, έμπνευση.  Είναι μια συνεχής προσπάθεια συγκέντρωσης.  Ακόμη κι αν φθάσω να καθήσω μπροστά από το πιάνο, θα κάνω τις βοκαλίζες.  Τέλεια!  Και μετά τί γίνεται; Μετά ξεκινά το άγχος του performance. Μόνη μου λογοκρίνω κάθε ανάσα κάθε λέξη. Την είπα καλά δεν την είπα καλά, δε με ακούει και κανένας. Απογοήτευση.  Ένα μικρό διάλειμμα παρακαλώ και μετά θα συνεχίσω.  Θα συνεχίσω για πάντα αυτό που αγαπώ, κανένας δε με σταματά.  Go for it Xenia, η φωνή θα λάμψει μια μέρα.

Προετοιμασία ακρόασης

http://www.operanews.com/Opera_News_Magazine/2011/12/Features/You_Came_Here_to_Win,_Didn%E2%80%99t_You_.html
Υπάρχει ένα άρθρο το οποίο με βοήθησε πολύ και ήθελα να το μοιραστώ με τους νέους τραγουδιστές. Είναι θέμα αισθητικής τελικά και όχι τόσο του τύπου της φωνής που κατέχει κάθε καλλιτέχνης τραγουδιστής. Θα διάλεγα λοιπόν 3 τραγούδια που ταιριάζουν στη φωνή μου και που με εμπνέουν αυτόν τον καιρό. Η δυσκολία δεν έχει σημασία είναι ο τρόπος που θα σταθεί κάποιος μπροστά στην επιτροπή και θα τα πει. Στην ουσία, προτείνω να κρατήσουμε τις βασικές άριες, τις χιλιοειπωμένες, ή κάποιες άλλες που μας εκφράζουν πολύ. Δε θα επιλέξουμε ένα κομμάτι μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσουμε, αν δεν το λέει η ψυχή μας. Διαβάστε το άρθρο. Είναι υπέροχο.

Τραγουδιστική και μπλογκιστική επαναφορά!

Η αποχή κάποια στιγμή τελειώνει και επανέρχεται η έμπνευση, που έχει σχέση με την ενασχόληση και το καθαρό μυαλό. Μετά λοιπόν από μια ανεπίσημη ενασχόληση με τη φωνητική τέχνη, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά, είμαι έτοιμη να ενημερώνω την εξέλιξη και την καθημερινή μελέτη μιας σοπράνο, και να καταγράφω τις σκέψεις και τις δυσκολίες μου.






Για σήμερα λοιπόν έχω να μελετήσω ένα κομμάτι lieder που έχει συνθέσει ο Franz Schubert, το "Sehnsucht" Op.8 No.2.






Πρόκειται για ένα ποίημα με τίτλο "Λαχτάρα". Η μουσική του, αντίθετα με άλλες συνθέσεις του Schubert, απρόσμενη, τα λόγια του σύνθετα. Η μόνη εκτέλεση που ανακάλυψα στο youtube είναι με την Elly Ameling. Όμορφη μουσική, με κυματιστές γραμμές. Το νόημα του τραγουδιού βρίσκει μέσα μου τη λαχτάρα για ζωή, την επιτυχία και την ολοκλήρωση των σπουδών μου στο τραγούδι. Μια τέλεια επιλογή για την παρουσίαση του διπλώματος.

Για να μπορέσω να το ερμηνεύσω χρειάζεται να αποκωδικοποιήσω την κάθε λέξη και το νόημα του ποιήματος που έχει συγγράψει ο Mayrhofer:Οι λέξεις μεγάλες και δύσκολες, με δύσκολα σύμφωνα, το ποίημα εξελίσσεται με διαφορετικές στροφές, περιέχει μια δραματικότητα και μια απρόσμενη εξέλιξη, μια και δεν περιέχει καμία επανάληψη. Η τελευταία φράση επαναλαμβάνεται μονάχα, στο τέλος.


Der Lerche wolkennahe Lieder
 Erschmettern zu des Winters Flucht, 
Die Erde hüllt in Samt die Glieder 
Und Blüten bilden rote Frucht. 

Nur du, o sturmbewegte Seele, 
Nur du bist blütenlos, 
in dich gekehrt, 
Und wirst in goldner Frühlingshelle 
Von tiefer Sehnsucht aufgezehrt. 

Nie wird, was du verlangst, 
entkeimen Dem Boden, 
Idealen fremd, 
Der trotzig deinen schönsten Träumen 

Die rohe Kraft entgegenstemmt. 
Du ringst dich matt mit seiner Härte, 
Vom Wunsche heftiger entbrannt,
 Mit Kranichen ein [strebender]1 Gefährte, 
Zu wandern in ein milder Land.

Η μετάφραση στα αγγλικά:

Longing 

The songs of the lark,up near the clouds,
 Smashing to the winter’s escape. 
The earth wrapped in velvet limbs
And flowers blossom to form red fruit.

 Only you, storm-tossed soul,
 Only you do not blossom,
 you are swept into you,
 And you will be in golden spring brightness
 Offset by deep longing.

 What you ask for will be sterilised
 This soil, an alien to ideals,
 Despite your wildest dreams,
 A raw power up against you. 

You battle against its toughness, 
From the desire violently kindled 
With cranes an aspiring companion  
To migrate to a milder country. 

θα επανέλθω με περισσότερη ανάλυση. Θα χρειασθεί να ψάξω βαθειά μέσα στην ψυχή μου για πλούσιο ήχο και συναίσθημα. Σίγουρα είναι ένα lieder πλούσιο σε ηχοχρώματα και νοήματα που χρειάζεται να έλθουν από βιώματα και εμπειρίες βαθειά χαραγμένες μέσα στην ψυχή, γεμάτες πάθος και δυνατές συγκινήσεις. Κάτι θα βρω!

Η αποχή είναι πρόβλημα

Είμαι απαράδεκτη διότι δεν έχω τηρήσει την υπόσχεσή μου.  Δεν έχω καταγράψει καμία βελτίωση, καμία κίνηση, καμία πολιτιστική προσπάθεια εδώ και καιρό. Καμία μουσική πληροφορία.  Είναι φαίνεται σημάδι της εποχής μας.  Είμαστε όλοι σε μια αναμονή.  Παγωμένοι παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Ζούμε την κάθε μέρα με αγωνία για την επόμενη. Η καταγραφη των γεγονότων μοιάζει πολυτέλεια.

Έχω σημειώσει πρόοδο, στο τραγούδι στην επαγγελματική μου κατάρτιση, στο θάρρος που έχω εκδηλώσει στη σκηνή, στις αναπνοές μου. Μένει μόνο να τα περιγράψω και να τα καταγράψω για να θυμάμαι την σειρά των γεγονότων!  Πολύ σημαντικό, πώς δεν το είχα σκεφθεί.

Από τον Αύγουστο έως σήμερα, έχω σημειώσει πρόοδο στην τεχνική της φωνής, έχω συμμετέχει σε μια φανταστική παραγωγή της οπερέττας "Οι απάχηδες των Αθηνών", μελετάω μουσικά κείμενα στο πιάνο και διαβάζω και γράφω αρμονία της μουσικής με πολύ άνεση και καθαρότητα.

Δεν χαζεύω, ο καιρός δεν περνάει άδειος, η ψυχή μου γίνεται πιο πλούσια με τη μουσική.  Τον Ιούνιο θα εξεταστώ στην ύλη της Β Ανωτέρας στη Μονωδία και θα φθάσω στη τελική ευθεία για το Δίπλωμα.  Έχω πολύ διάβασμα, όμως θα τα λέμε ελπίζω κάθε μέρα έστω και λίγο.

Θα προσπαθήσω να μην απέχω από την υπόσχεσή μου για την καταγραφή των γεγονότων. Είναι σημαντικό!

Ένα ποίημα για όσους δεν γνωρίζουν καλοκαίρια

Είσαι από εκεί που ζουν τα καλοκαίρια,
Είσαι από εκεί που φέγγουνε τ'αστέρια
Είσαι ότι έχω στην ψυχή μου

Γέμισέ μου το καλάθι
με ροδάκινα και μήλα
ότι πιο γλυκό σαν μέλι
που λιώνει στο κορμί σαν αίμα που κυλά
και φτιάχνει ένα φίλο 
από καρδιάς

Οδήγησέ με εκεί που φέγγει ο ήλιος
Εκεί που λείπει το σκοτάδι
σαν όνειρο στην αγκαλιά σου
εκεί που έλιωσε τ'αγκάθι
εκεί που φεύγει η λογική
και τ'όνειρο ξεσπάει
βαθιά μες την ψυχή
που θέλει μόνο εσένα
για την υπόλοιπη ζωή
ή μια στιγμή ακόμη

Κάνε με δική σου κι ας λείπεις καλοκαίρι
Σ'αγαπώ κι ας ποθώ ένα όνειρο
που δεν θα μου το δώσεις
και τότε
βυθίζομαι στη θάλασσα σου, αυτή της θλίψης

Δε ξέρω πώς να τον αγαπήσω

Το συγκεκριμένο κομμάτι το ηχογράφησα σε στούντιο σπιτιού ένα ωραίο απόγευμα. Ήθελα να καταγραφεί κάτι ιδιαίτερο, μια ιδιαίτερη στιγμή που θα με ακολουθεί πάντα. Προσπάθησα να εκφράσω το έντονο συναίσθημα που αισθάνεται κάποιος που δε ξέρει να αγαπάει.  Που θέλει να αγαπήσει και δε μπορεί, που μπορεί να αισθάνεται πως η αγάπη που δίνει δεν είναι αρκετή.  Η εποχή μας έχει κάτι από αυτό. Ανθρώπους που δεν ξέρουν να αγαπάνε με την ψυχή τους, δεν έχουν χρόνο να σκεφτούν τί θα πει ψυχή. Εδώ υπάρχει μια αντίθεση, ο ήχος μου προσπαθεί να πει ότι λέει με πολύ πάθος.  Αλλά λέει μια αλήθεια, παραδέχεται την αδυναμία μιας γυναίκας να δώσει την αγάπη της, γιατί δεν ξέρει, δεν έχει αρκετή από αυτή που θα έπρεπε να δώσει. Enjoy!  Ελπίζω να σας αρέσει.  

Τα πρώτα μουσικά συγγράμματα και η γοητεία τους

Το πρώτο ολοκληρωμένο μουσικό κείμενο

Ψάχνοντας στα ράφια της μουσικής βιβλιοθήκης του Μεγάρου Αθηνών, ανακάλυψα υπέροχες λεπτομέρειες για τον αρχαίο κόσμο της μουσικής εκείνης, της χρυσής εποχής του Ελληνισμού.  Προσπάθησα να αναπολήσω το αρχαίο παρελθόν να φανταστώ το ύφος και τα νοήματα των αρχαίων ελληνικών συνθέσεων. Θέλησα να ανακαλύψω περισσότερα για τις επιρροές, την έμπνευση, τα νοήματα των μουσικών συνθέσεων, αλλά πιο σημαντικό ακόμη, μια πιθανή προσωπική ταύτιση μου με τη μουσική από τα βάθη των αιώνων, θα ήταν για μένα το πιο σημαντικό εύρημα.


Αναζητώντας την αλήθεια για την αρχαία ελληνική μουσική αντιμετώπισα μια πρώτη απογοήτευση ως προς τις πηγές γνώσης και τα κατάλοιπα της αρχαίας ελληνικής μουσικής, δεν υπάρχουν αρκετά για να μας δώσουν μια πλήρη εικόνα. Φαίνεται πως στην ελληνική αρχαιότητα, η μεταβίβαση του μουσικού ρεπερτορίου στηριζόταν κατά ένα μεγάλο μέρος στην ακουστική μνήμη, μεταξύ των επαγγελματιών μουσικών της εποχής εκείνης. Η φυσική διαδικασία εκμάθησης μιας μελωδίας ήταν η απλή εκτέλεσή της στο ίδιο πρόσωπο ή και σε κάποιο άλλο, με την μέθοδο της απομνημόνευσης.  Η αδυναμία και η αστάθεια μιας μουσικής κληρονομιάς που βασίζεται στη προφορική παράδοση είναι εμφανής.  Σύμφωνα με την ιστορία, δεν είναι γνωστό να πούμε με ακρίβεια για την εποχή που οι αρχαίοι έλληνες ρύθμισαν το δικό τους σύστημα σημειογραφίας. Οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι τα πρώτα μουσικά συγγράμματα ανήκουν στον 3ο αίωνα π.Χ.


Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς η μουσική σημειογραφία ίσως να είχε εφευρεθεί από το τέλος του 6ου αιώνα π.Χ. απο τον Πυθαγόρα ή από έναν από τους μαθητές του. Ο Αριστείδης Κοντιλιανός, συγγραφέας του 2ου αίωνα π.Χ., ασχολείται με τις έννοιες της μελωδικής κίνησης και της σύνθεσης. Είναι, αναφέρει, "η ικανότητα οργάνωσης μιας μελωδίας".  Η προσέγγιση του είναι επιφανειακή καθώς η ανάλυση του πιάνει μόνο 12 σειρές απο τις 180 του συγγραφικού του έργου. Είναι σαφές ότι μολονότι έχουν σωθεί πολλά θεωρητικά έργα σχετικά με τη μουσική, τα ίδια τα κατάλοιπα της αρχαίας ελληνικής μουσικής είναι ελάχιστα, μόνο 61, σύμφωνα με τη σημαντική μελέτη από τους Pohlmann and West, Documents of Ancient Greek Music (Claredon Press, Oxford Press).

Τα σωζόμενα μέλη καλύπτουν ένα φάσμα 20 αιώνων.  Το παλαιότερο μουσικό σύγγραμμα θεωρείται το Επίνητρο του Μουσείου της Ελευσίνας, τοποθετείται χρονικά στις αρχές του 6ου ή του 5ου π.Χ. αίωνα. Ενώ το νεότερο χρονικά σύγγραμμα της εποχής θεωρείται ο Χριστιανικός Ύμνος στην Αρχαία Τριάδα που χρονολογείται στα τέλη του 3ου, αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. Τα μουσικά μέλη που έχουν σωθεί δεν είναι διόλου ακέραια. Συχνά λείπουν φθογγοι, μουσικά σημεία αλλά και η ρυθμική σημειολογία. Ένα μόνο αρχαίο μουσικό σύγγραμμα έχει παραμείνει ανέπαφο στο χρόνο και έχει διατηρηθεί πλήρες, είναι αυτό που βρίσκεται στην Επιτάφιο Στήλη του Σείκιλου.

Το αρχαιότερο μουσικό σύγγραμμα σύμφωνα με την Annie Bellis και τους Pohlmann and West, το Επίνητρο που βρέθηκε στην Ελευσίνα, πρόκειται για ένα κομμάτι απο δέρμα η ξύλο που οι γυναίκες στήριζαν και έστριβαν το αδράχτι. Από το Επίνητρο αυτό βρέθηκαν 3 μελανόμορφα θραύσματα που απεικονίζουν 3 αμαζόνες. Το σώμα της αμαζόνας στο θραύσμα 1 περιβάλλεται από τις συλλαβές ΤΟ, ΤΗ,ΤΟ,ΤΟ,ΤΕ, οι οποίες αντικατοπτρίζουν τα μουσικά σύμβολα της εποχής. Η Annie Bellis μεταγραφεί τη μελωδία αυτή σε ντό, ντό, σόλ, ντό, μι. Στο υπ. Αριθμό 2 θραύσμα φαίνεται πως μια άλλη αμαζόνα έχει εναποθέσει το όπλο της και ίσως βαστάει κι εκείνη μια σάλπιγγα,παίζοντας κάποιο σκοπό. Ενώ στο υπ. Αριθμό 3 θραύσμα οι αμαζόνες φαίνεται πως τραγουδούν.  Το συγκεκριμένο Επίνητρο βρέθηκε σε χώρο τελεστηρίου και δεν πρόκειται για κτέρισμα, δώρο προς τιμή κάποιου νεκρού.


Μουσικά κείμενα έχουν βρεθεί, εκτός απο τα χειρόγραφα και σε επιγραφές πάνω σε λίθινες επιφάνειες. Το 1893 βρέθηκαν απο τα μέλη της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών 2 μεγάλοι Δελφικοί Ύμνοι, χαραγμένοι σε 2 λίθινες στήλες, καλά φυλαγμένοι και εντοιχισμένοι στο νότιο τμήμα του "Θησαυρού των Αθηναίων". Στα 4 θραύσματα που βρέθηκαν από την πρώτη στήλη, "Τον Παιάνα του Αθηναίου" αποκαλύπτονται αποσπάσματα ενός χορωδιακού έργου με ακέραιους σωζόμενους 33 στίχους και μερικά αποσπάσματα υπολείμματα άλλων στίχων, όλα με φωνητική μουσική σημειογραφία πάνω απο τους στίχους του ποιητικού κειμένου. Απο τη 2η στήλη, "Τον Παιάνα του Λιμηνίου", βρέθηκαν 10 θραύσματα που αποκαλύπτουν σημεία ενός έργου με λιτανευτικά άσματα με 40 στίχους και με μουσική σημειογραφία που αποτελεί οργανική σύνθεση, όμως δίχως ίχνος ρυθμικών συμβόλων, τα οποία δε διασώθηκαν.

Ο Δελφικός Ύμνος χαραγμένος σε λίθινη επιφάνεια

Οι ύμνοι αυτοί αποτελούν τα μεγαλύτερα αποσπάσματα αρχαίας ελληνικής μουσικής που έχουν διασωθεί και ο καθηγητής Pollmann θεωρεί τους 2 αυτούς Ύμνους, την επιβίωση των πεντατονικών κλιμάκων. Η μια οκτάβα δηλαδή περιέχει 5 τόνους, χωρίς ημιτόνια, αλλά σχηματίζουν κάποιες φορές διαστήματα μεγαλύτερα απο τόνους, ένα τριημιτόνιο. Στη σύγχρονη εποχή μπορεί κανείς να βρει τη συγκεκριμένη πεντατονική κλίμακα σε μουσικές συνθέσεις της ηπειρωτικής Ελλάδας. Το γεγονός ότι οι Αθηναίοι είχαν διαφυλάξει τους Ύμνους αυτούς στον τοίχο του θησαυρού μας δείχνει πόσο εντύπωση είχαν προκαλέσει οι συνθέσεις αυτές την εποχή εκείνη, σαν τον ύψιστο πνευματικό θυσαυρό τους.


Οι Αρχαίοι έλληνες είναι φανερό πως από κάποιο σημείο και έπειτα, επιθυμούσαν να γράφουν σε λίθινες στήλες για να μην σβήσει ποτέ η πνευματική τους κληρονομιά και εν μέρη, το πέτυχαν.  Άλλες επιγραφές βρέθηκαν στα Μυλάσια της Καριάς, θεωρείται ότι ανήκουν στον 1ο π.Χ. αιώνα, δυστυχώς οι ίδιες οι επιγραφές έχουν χαθεί και η μελέτη τους γίνεται αποκλειστικά μέσα από φωτογραφίες. Περιέχουν 34 στίχους και συνοδεύονται από φωνητική μουσική, όμως δε σώζεται ούτε μια ακέραια λέξη και δε μας δίνεται η δυνατότητα να διαβάζουμε το μουσικό τους κείμενο. Μια ακόμη επιγραφή που αναφέρεται στην ιστορία της μουσικής, βρίσκεται στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου. Εκεί ανακαλύφθηκε τον Ιούνιο του 1977 απο τον αρχαιολόγο Μάρκελλο θ. Μίτσο τμήμα μιας λίθινης επιγραφής με κατάλοιπα γραφής ενός Ιερού Ύμνου.  Η επιγραφή αυτή αποτελεί το πρώτο μουσικό κατάλοιπο που έχει βρεθεί μέχρι τώρα στην Πελοπόννησο. Στον ίδιο χώρο είχαν βρεθεί 3 ακόμη πλάκες με συνολικά άλλους 7 Ύμνους (inscriptions Graecae) που απευθύνονται σε διάφορες θεότητες. Ο τρόπος που έχουν γραφεί τοποθετούν χρονικά τα έργα αυτά στον 3ο π.Χ. αιώνα. 


Το μοναδικό ακέραιο ολοκληρωμένο μουσικό δείγμα της εποχής είναι η επιγραφή χαραγμένη επάνω σε ένα επιτύμβιο κιονίσκο σε μια στρογγυλή Επιτάφια στήλη, την Στήλη του Σεικίλου, που βρέθηκε το 1883 απο τον Ramsay, στο Αϊδίνη της Μικράς Ασίας, κοντά στις Αρχαίες Τράλλεις. Η επιγραφή αυτή διήνυσε πολλά χιλιόμετρα μέχρι να βρεθεί στο μουσείο που βρίσκεται σήμερα. Πρόκειται για τυχαίο εύρημα και όχι ανακάλυψη συστηματικής ανασκαφής κατά τη διάρκεια εργασιών σιδηροδρομικού σταθμού. Η στήλη παραδόθηκε στον διευθυντή της κατασκευαστικής εταιρείας o οποίος χρησιμοποίησε το εύρημα ως διακοσμητική ανθοστήλη ή και βάση προτομών στην οικία του. Εκεί τη βρήκε ο Sir William Ramsay το 1883 και έκανε την πρώτη σχετική δημοσίευση, όμως δεν αναγνώρισε τα μουσικά σύμβολα της στήλης. Το 1891 μερικά χρόνια αργότερα, ο Δρ Carl Wessely αντιλήφθηκε οτι τα μικρά γράμματα που υπήρχαν στη στήλη, ήταν μουσικοί φθόγγοι φωνητικής μουσικής.  Η στήλη αργότερα μετακινήθηκε στο σπίτι των Young, όταν η κόρη του Purser παντρεύτηκε στο Μπουτζά της Σμύρνης. Με τη μικρασιατική καταστροφή η στήλη "φυγαδεύτηκε" στο Ολλανδικό Προξενείο της Σμύρνης. Όταν η κόρη των Young παντρεύτηκε τον Ολλανδό διπλωμάτη και έπειτα πρέσβη Willem Daniels ο κιονίσκος ακολούθησε της μεταθέσεις του διπλωμάτη, στην Κωνσταντινούπολη, μετά τη Στοκχόλμη για να καταλήξει στη Χάγη. Το 1966 η στήλη προσφέρθηκε για 2η φορά προς πώληση, πρώτη είχε γινει το 1954 χωρίς επιτυχία, στο Εθνικό Μουσείο της Δανίας, αγοράσθηκε από το μουσείο αυτό και εκτίθεται μέχρι και σήμερα εκεί. Από το 1922 έως και το 1966 η τύχη της στήλης ήταν άγνωστη και η μελέτη της γινόταν από φωτογραφία του Laumonier. 


Η επιγραφή της στήλης αποτελείται από κείμενο με 5 στίχους οι οποίοι δεν ακολουθούνται από μουσικούς φθόγγους και είναι ως εξής:


" είκων η λίθος
ειμί΄τίθησί με
Σεικίλος ένθα
μνήμης αθανάτου
σήμα πολυχρόνιον"


που σημαίνει: εγώ, η πέτρα, είμαι εικόνα, με βάζει εδώ ο Σεικίλος, μνημείο μνήμης αθάνατης που θα διαρκέσει πολλά χρόνια.


Η στήλη περιέχει και ένα σκόλιον ή ένα παροίνιον (=παρά τον οίνον), που σημαίνει τραγούδι που έλεγαν στα συμπόσια:


"όσο ζής φαίνου,
μηδέν όλως συ λυπού,
προς ολίγον εστί το ζήν,
το τέλος ο χρόνος απαιτεί"


που σημαίνει:όσο ζης να λάμπεις, καθόλου να μη λυπάσαι, η ζωή είναι λίγη, ο χρόνος οδηγεί στο τέλος. 


Η μουσική σύνθεση του σκολίου είναι μια πολύ σύντομη σύνθεση, που περιέχει 37 φθόγγους και 37 νότες. Η έκταση της μελωδίας καλύπτει μια ογδόη, από τη νότα μι στην νότα μι. Η μελωδία είναι χαριτωμένη και ο τονισμός συμπίπτει με τον τονισμό των λέξεων, ο ρυθμός είναι απλός.  Αν κοιτάξουμε προσεκτικά βλέπουμε ότι στα σύμβολα των φθόγγων υπάρχουν κι άλλα σημεία που αναφέρονται στη χρονική αξία των φθόγγων.  


Φαίνεται πως η χορική ποίηση στην Αρχαία Ελλάδα αποτελείται από μια μεγάλη ποικιλία ρυθμικών και μελωδικών μορφών. Το κείμενο του Σεικίλου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μετρικά ως μια εναλλαγή βακχείου, χοριάμβου και βακχείου, διπλού ιάμβου και βακχείου. Η ρυθμική σημειογραφία παραλλάσεται έτσι ώστε να διατηρεί μια εναλλαγή μακρών συλλαβών με αποτέλεσμα να κυριαρχεί ο ιαμβικό ρυθμός, ενώ η μελοποίηση του τραγουδιού ακολουθεί την ιωνική κλίμακα.  Η μετάφραση του ρυθμού στη σύγχρονη σημειογραφία οδηγεί σε ρυθμό έξι ογδόων.   Είναι το πρώτο μουσικό σύγγραμμα που ολοκληρωμένα μπορούμε να εκτελέσουμε σήμερα:

Όπως δείχνουν τα μουσικά κατάλοιπα της Αρχαίας Ελλάδας και σύμφωνα με φιλολογικές μαρτυρίες μια από τις κύριες δραστηριότητες των συνθετών ήταν να διασχίζουν ταξιδεύοντας την Ελλάδα, για να παρουσιάζουν τα έργα τους σε διαγωνισμούς ή και σε δημόσιες ακροάσεις.  Έτσι επισκέπτονταν διάφορες πόλεις. Όταν τελείωναν οι παραστάσεις, αφιέρωναν ένα πρωτότυπο κομμάτι, μια σύνθεση υμνώντας την πόλη και το ιερό του θεού που τους είχε δεχθεί.  Η μουσική ακόμη και τότε ήταν άρρητα δεμένη με το πνεύμα και την ψυχή των ανθρώπων της εποχής εκείνης και εξέφραζε ιδέες και φιλοσοφία ζωής.